یابن الحسن...
به خدا جمعه‌ی این هفته تفاوت دارد
عید این جمعه، غدیر است تو باید باشی...
حرم امن خدا دست چه کس افتاده؟!
حجم این غصه عظیم است تو باید باشی...
به خدا بی تو جهان حس یتیمی دارد
وقت اطعام یتیم است تو باید باشی...
هدف خلقت ما درک ولایت بوده
عید پیمان امیر است تو باید باشی...
و علی چشم به راه پسر فاطمه است
روز حاجات عظیم است تو باید باشی...
اللهم عجل لولیک الفرج
الحمد لله الذی جعلنا من المتمسکین بولایة امیرالمومنین علی ابن ابی طالب(ع)؛
وقتی دینمان کامل شد،فقط این نبود که دستور بدهد همه بایستند،آن هم درست بر سر چهارراه شام و مدینه و کوفه و مصر
پیک فرستاده بود که همه آنها که رفته اند برگردند و همه آنها که نرسیده اند زودتر خودشان را برسانند
صد و بیست هزار نفر را نگهداشته بود زیر آفتاب داغ آن جا که چند ماه بعد وقتی دخترش یکی یکی در خانه ی مهاجرین و انصار را میزد و آن ها دلیل میخواستند،بگوید: پدرم مگر در روز غدیر برای کسی عذری هم باقی گذاشت؟
فقط این نبود که جبرئیل گفته باشد:بلغ ما انزل الیک من ربک
که برود بالای منبر و مثل همیشه آنچه جبرئیل در گوشش نجوا کرده بود برای مردم بخواند
نه
ماجرا خیلی جدی تر از این حرفها بود.
این بار جبرئیل سه بار آمده بود
این بار اگر پیام را نمی رساند رسالتش ناتمام می ماند
و ان لم تفعل فما بلغت رسالته
فقط این نبود که بایستد بالای منبر و بگوید :معاشر الناس من اولی بکم من انفسکم؟!
که جماعت جواب بدهند خدا و پیامبر او
خواسته بود این آیه را از نبوت به ولایت تسری دهد
و راه بر بهانه جویی های خاتمیت را با ولایت ببندد
این همه ی ماجرا بود"من کنتم مولاه فهذا علی مولاه"
ولی نه!
